1 October 2018

Ook Barry is VOOR

Marieke van VOOR vroeg me onlangs waar ik VOOR ben en of ik daar iets over wilde delen. Het ego was gestreeld maar over de uitvoering van de vraag moest ik toch wel even nadenken. Ik heb er voor gekozen om het voor de vuist weg te schrijven en ruimte te geven aan wat invalt. Ik bemerk dat de bekende woorden als passie, energie, samen met mensen, impact, het verschil maken in mijn gedachten passeren. Ik merk ook dat ik een beetje flauw word van die woorden; zonder een kijkje in de ziel voelt het alsof ze bijna zonder echte betekenis zijn. Dan maar even om het hoekje kijken…..

Ik hou ervan om bijzondere momenten te creeeren waar ik de confrontatie met mezelf aanga. Momenten waar ik mezelf kan verwonderen over mezelf en anderen. Momenten waar ‘de zaak’ op scherp wordt gesteld, waar misschien wel de ultieme vraag wordt gesteld; ga ik door of stop ik. Waarom zoek ik dit op, werd me weleens gevraagd. “Omdat ik dan het gevoel heb dat ik leef”. Maar waarom heb je het nodig om grenzen te zoeken om dat gevoel te kunnen ervaren?  Biedt het dagelijks leven niet meer dan genoeg kansen op dat vlak en ben je wel in staat om die te zien en te waarderen? Tja,… dat is een mooie vraag.  Het makkelijke antwoord is dat dat natuurlijk zo is. Om eerlijk te zijn is het voor mij niet genoeg. Misschien wil ik mezelf en anderen wel op de proef stellen; kijken wat we waard zijn als het erop aan komt. Ervaren hoe ik mezelf zie en gedraag onder lastige omstandigheden. Omdat echte drijfveren, lenigheid, loyaliteit etc. zich dan in hun ware aard laten zien.

Klinkt nu nog misschien best vaag; ik zal een voorbeeld geven. Afgelopen zomer heb ik als amateur de hele Tour de France gereden: 21 etappes, 3550 km; een week voor de karavaan uit en dus ook een week eerder op de Champs Elysees. Een epische tocht met 40 man uit alle hoeken van de wereld. 3 weken ervoor op een trainingsrit nog 4 ribben en 2 vingers gebroken. Ingetaped naar de grand depart in Ile de Noirmoutier. Ik was zo vastberaden om dit kunstje te flikken; niets zou me stoppen. Ik ervoer echt wat mind over matter betekende.  Ik zou iedere meter rijden en iedere etappe uitrijden. Dat had ik me voorgenomen en besloten. En toen… op de laatste bergetappe in de Pyreneeen; na een dag met regen en wind, de col de Tourmalet achter me en op naar de laatste .. de col d’Aubisque; mooi verhuld achter een regenscherm en mistnevel. Ik rij met 2 maatjes uit Engeland en Schotland die het zwaar hebben, we zitten in de achterhoede en het ziet er naar uit dat het laat en donker gaat worden als we zo doorgaan. Er schiet door me heen; misschien gaan we het wel niet halen op tijd en worden we door de organisatie van de berg af gehaald. Normaal gesproken zou ik denken: dit gaat niet mijn waterloo worden! Maar nu word ik overvallen door een gevoel van rust en vriendschap; samen uit samen thuis, ook als het betekent dat ik mijn rotsvaste doel niet ga halen (alles! fietsen). Het emotioneert me.. Ze zeggen nog: nee joh, rij door, wacht niet. We hebben onze gezamenlijke binnenkomst beklonken met een bord warm stoofvlees en een pul bier.  Dit is waar het echt om gaat. Snap je wat ik bedoel…? Dit vind ik mooi! Daar ga ik voor.

Hoe ziet dat er in mijn werk uit? Eigenlijk niet veel anders. Ik werk via VOOR nu op twee opdrachten: als manager van de Klinische Revalidatie bij Revant in Goes en bij Middin als projectleider Forensische Zorg. Allebei opdrachten waar echt iets te doen staat, waar we gaan voor resultaat; links of rechtsom. Waar … ja komt ie toch nog ()….. we het met en voor de mensen doen!
VOOR is voor mij een mooie club; vaklui met het hart op de goede plek. Met een aantal van het team ga ik al jaren mee. Ik ben dankbaar voor de persoonlijke en zakelijke contacten met VOOR.

 

Archief